Πώς μπλέξαμε έτσι;

Έχω ζήσει πολλά και προσωπικά και επαγγελματικά, κάποια δεν ήθελα να τα ζήσω καθόλου όχι να τα ξαναζήσω... 

Στην Ελλάδα λέγαμε κάποτε ότι από τις Τράπεζες δεν φεύγεις, παίρνεις σύνταξη... Ήμουν τόσο "τυχερός" που έζησα το κλείσιμο μιας Τράπεζας... Πήγα στον άλλο κλάδο που θεωρούσαμε πανίσχυρο στην Ελλάδα, αυτόν του φαρμάκου, κλείνω σε 20 μέρες 9 χρόνια, 9 καλά χρόνια αλλά η "τύχη" μου συνεχίζεται, η εταιρεία που δουλεύω περνάει την χειρότερη περίοδο της ιστορίας της... 

Είμαι 47 στα 48, έχω δυο γιους στην εφηβεία και πληρώνω νοίκι... Δεν έχω τις αντοχές, δεν έχω την διάθεση, δεν έχω την ψυχολογία για να ξεκινήσω πάλι από την αρχή, να αποδείξω ξανά τον εαυτό μου, να χτίσω πάλι το όνομά μου και το κύρος μου σε μια νέα εταιρεία αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι δεν έχω επιλογή...