Η ιστορία μου...

Γεννήθηκα το 1978, σε μια οικογένεια που έκανε δύο παιδιά, εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος... Ζούσαμε σε ιδιόκτητο σπίτι, χωρίς δάνειο, το είχε αφήσει ο παππούς μου στον πατέρα μου, ο πατέρας μου ήταν υπάλληλος της ΔΕΗ και η μητέρα μου νοικοκυρά, δεν εργαζόταν διότι ο πατέρας μου δεν ήθελε να εργάζεται η γυναίκα του... Ζούσαμε μια ζωή χωρίς καμία στέρηση, πηγαίναμε διακοπές ένα μήνα κάθε καλοκαίρι σε ξενοδοχεία, κάθε βράδυ στις διακοπές τρώγαμε έξω... Η οικογένεια μου ήταν μια τυπική μικροαστική των 80s - 90s, περιορισμένη στον μικρόκοσμο που έφτιαξε για τον εαυτό της, σε μια επισφαλή ασφάλεια...

Μπήκα στο πανεπιστήμιο με την πρώτη, το 1996 και δεν θα ξεχάσω ότι την πρώτη μέρα είδα παιδιά 18 χρονών που κρατούσαν χαρτοφύλακα και είχαν κρατημένο τον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" κάτω από την μασχάλη... Στην τελετή υποδοχής του Τμήματος Πληροφορικής προς του πρωτοετείς φοιτητές λίγες μέρες μετά ακούστηκε η διαβεβαίωση ότι "...είσαστε τα στελέχη του αύριο, οι εταιρείες θα κάνουν ουρά όταν βγείτε στην αγορά εργασίας με το πτυχίο σας..."... Άργησα να τελειώσω το πανεπιστήμιο αφενός διότι συνέβησαν κάποιες αντικειμενικές αναποδιές και αφετέρου επειδή δεν είχα την συναισθηματική ωριμότητα και την στοχοπροσήλωση που θα μου επέτρεπε να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στην ώρα τους... Ο χαμένος χρόνος αναπληρώθηκε εν μέρει από το γεγονός ότι λόγω διπλής υπηκοότητας υπηρέτησα εξάμηνη θητεία αλλά αυτός ο χρόνος πήγε χαμένος διότι δεν βρήκα άμεσα δουλειά μετά την απόλυσή μου και δεν το εκμεταλλεύτηκα για να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό που θα εμπλούτιζε το βιογραφικό μου... Οι λόγοι που δεν το έκανα ήταν από την μία το κόστος, δεν ήθελα να επιβαρύνω με αυτό τους γονείς μου και από την άλλη η φοβία που μου είχε μείνει από την περίοδο των προπτυχιακών μου σπουδών, τις οποίες όπως είπα ζορίστηκα να τελειώσω, θα έμπλεκα πάλι, τόσο σύντομα, σε μια παρόμοια κατάσταση; Αν θέλω να είμαι τίμιος με τον εαυτό μου ο κυριότερος λόγος ήταν ο δεύτερος...

Έπιασα δουλειά την Μ. Δευτέρα του 2005 στην Τράπεζα Κύπρου, Τμήμα Πληροφορικής, ομάδα Data Warehouse... Δύο διαφορετικοί φίλοι μου μου είχαν πει ότι θα πάρω σύνταξη από αυτή τη δουλειά, δεν θυμάμαι ποιος μου το είχε πει πρώτος αλλά και οι δύο έκαναν λάθος, ήταν πολύ διαφορετικές οι εποχές τότε... Έκανα αργά βήματα αλλά σταθερά, δεν είχα ξαναδουλέψει σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον, είχα να μάθω πολλά, αλλά μάθαινα γρήγορα, το μυαλό μου ρουφούσε σαν σφουγγάρι, εξελίχθηκα πολύ σαν προγραμματιστής 

Είχα κλείσει πενταετία στην τράπεζα, πλέον είχα γυναίκα και παιδί και πίστευα ότι είχε έρθει η ώρα  μου να ανοίξω τα φτερά μου, το δικαιούμουν, τα είχα κάνει όλα όπως έπρεπε αλλά τότε ήρθε η Κρίση... Συμμετείχα στην ομάδα πιστωτικού ελέγχου που έγινε από την PIMCO στις κυπριακές τράπεζες από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Δεκέμβρη του 2012... Χωρίς αργίες, γιορτές, σαββατοκύριακα, καθημερινά 18ωρα, με τρομακτική ένταση και πίεση, ενώ και το δεύτερο παιδί μου ήταν καθοδόν... Αυτή η περίοδος με σημάδεψε τόσo θετικά όσο και αρνητικά... Είχα δει το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον, εκτός από την απόλυση, και είχα ανταπεξέλθει, τίποτα δεν μπορούσε να με τρομάξει πια...Το αντίτιμο ήταν μεγάλο βέβαια, ψυχολογικά διαλύθηκα ενώ και το σώμα μου κατέρρευσε, από το τέλος Νοεμβρίου του 2012 μέχρι το τέλος του Γενάρη του 2013 έπαθα δύο φορές βρογχίτιδα και χειρουργήθηκα με βουβωνοκοίλη...

Δυστυχώς, όλος αυτός κόπος πήγε χαμένος όταν στις 18 Μαρτίου του 2013 κατέρρευσε το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα και μπήκα στη ζώνη του λυκόφωτος, δεν ήξερα αν είμαι άνεργος ή όχι, ήξερα ότι είχα γυναίκα και παιδί, ένα δεύτερο που ερχόταν (γεννήθηκε στις 26 Απριλίου), νοίκια και λογαριασμούς να τρέχουν... Πέρασα τις επόμενες 2 με 3 εβδομάδες να τρέχω κάθε μέρα μαζί με τον σύλλογο εργαζομένων της Τράπεζας από κομματικό γραφείο σε κομματικό γραφείο, να ξεροσταλιάζω έξω από τα κεντρικά της τράπεζας, έξω από τη Βουλή, να περιμένουμε μια απάντηση, τι θα γίνει με εμάς;

Τελικά μας κληρονόμησε η Τράπεζα Πειραιώς, οι μισθοί μας δεν χάθηκαν, η ζωή μας συνεχίστηκε κανονικά... (;) Όχι ακριβώς... Παραμείναμε για σχεδόν 8 μήνες σε κατάσταση αδράνειας μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ενσωμάτωσης της Τράπεζας Κύπρου εν Ελλάδι στην Τράπεζα Πειραιώς... Κάπου ενδιάμεσα συμμετείχα σε άλλο ένα πιστωτικό έλεγχο, για τις ελληνικές τράπεζες αυτή την φορά, που τον διενεργούσε η Black Rock, ο δεύτερος πιστωτικός έλεγχος σε λιγότερο από ένα χρόνο αλλά μετά την εμπειρία της PIMCO ήταν απλά μια βόλτα στο πάρκο... Στις 25 Οκτωβρίου 2013 ήμουν αυτός που πάτησε το κουμπί για να ξεκινήσει η διαδικασία migration των δεδομένων από τα συστήματα της Τράπεζας Κύπρου σε αυτό της Τράπεζας Πειραιώς και η BOC όπως την λέγαμε μεταξύ μας οι υπάλληλοι της, πέρασε στην ιστορία...

Στην Τράπεζα Πειραιώς, έπεσα στα βαθιά... Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, με καινούργιο αντικείμενο και ρόλο, εντελώς μόνος αφού τοποθετήθηκα σε μια ομάδα χωρίς κανένα γνωστό από τα παλιά, έπρεπε να αποδείξω ξανά ποιος είμαι και τα κατάφερα... Έκατσα στην Τράπεζα Πειραιώς σχεδόν 3 χρόνια, χρόνια γεμάτα όσο δεν παίρνει... Ήταν η περίοδος των capital controls, της κορύφωσης της Κρίσης, και η ευθύνη που έπεσε στην πλάτη της ομάδας που ήμουν ήταν να ενημερώνει την τράπεζα, όσο γίνεται πιο άμεσα (τότε δεν υπήρχαν data streams) για την κατάσταση της ρευστότητας σε ATMs, ταμεία, vault, σε χρηματαποστολές... Όταν λέμε ομάδα, για να μην παρεξηγούμαστε, μιλάμε για τρία άτομα, δύο developers (εγώ κι ένας νεότερος από εμένα), ένας προϊστάμενος που έπαιζε τον ρόλο του PM, στο...τσακίρ κέφι είχαμε την συνδρομή ενός εξωτερικού συνεργάτη, τον οποίο από ένα σημείο και μετά δεν χρειαζόμασταν καν αφού οι δικές μας γνώσεις ξεπερνούσαν τις δικές του... Παράλληλα με αυτά που περιγράφω ακριβώς πιο πάνω δεν σταματούσα να εξελίσσομαι σαν επαγγελματίας και προγραμματιστής... Πλήρωσα από την τσέπη μου και ολοκλήρωσα ένα course που χρειάστηκε ένα χρόνο για να τελειώσει πάνω σε ένα topic που θα γινόταν θέμα συζήτησης ακόμα και από ανθρώπους που δεν κατανοούν τους όρους του Machine Learning και του Data Sciense και νομίζουν ότι απλά πατάς κουμπιά... Είχα φέρει εις πέρας κάθε στόχο, προσωπικό και επαγγελματικό, ήμουν στην αιχμή της τεχνολογίας και ένιωθα ότι είχε έρθει η ώρα να ανταμειφθώ... Η Τράπεζα πάλι δεν το πίστευε... Αφού μου έδωσε μια προαγωγή που δεν περιλάμβανε οικονομική εξέλιξη, σε ένα ρόλο που είχε εφευρεθεί για να προσθέσει περισσότερα σκαλιά στην σκάλα της ιεραρχίας, μου πέταξε στα μούτρα ότι δεν πρέπει να ζητάω αυξήσεις γιατί είμαι καλοπληρωμένος... 

Εγώ δεν πίστευα κάτι τέτοιο οπότε οι δρόμοι μας χώρισαν και στις 3/1/2017 ξεκινάω να εργάζομαι στην εταιρεία που εργάζομαι και τώρα... Δεν ήταν εύκολη αυτή η αλλαγή... Δεν με στήριξε σχεδόν κανένας, εκτός από την Μάρα, όλοι θεωρούσαν ότι είμαι τρελός που εγκαταλείπω τον τραπεζικό χώρο αλλά εγώ ήξερα ότι χρειαζόμουν την αλλαγή και χρειαζόμουν τα λεφτά... Δεν ήξερα τίποτα από το business μιας εμπορικής/παραγωγικής εταιρείας, έπρεπε να μάθω πολλά πράγματα από το 0, να εξοικειωθώ με διαφορετικό τεχνολογικό stack, συμπεριφορές, νοοτροπίες... Δεν ήταν εύκολο, ο δρόμος δεν ήταν σπαρμένος με ροδοπέταλα... Δεν τηρήθηκαν πολλές από τις δεσμεύσεις που είχα πάρει πριν δώσουμε τα χέρια, αντιμετώπισα καχυποψία, απαξίωση, αντιπάθεια πολλές φορές... Πέρασα μεγάλο χρονικό διάστημα που έψαχνα να βρω "πελάτες" γραφείο, γραφείο, να τους πείσω ότι είχαν να κερδίσουν από αυτό που είχα να προσφέρω, να δικαιολογήσω με κάποιο τρόπο τον μισθό μου... Τα κατάφερα δύσκολα αλλά τα κατάφερα... Έφτιαξα ένα όνομα μέσα στην εταιρεία, πήρα προαγωγές και αυξήσεις... Δεν ήταν όλα ρόδινα, υπήρχαν και υπάρχουν πολλά θέματα σε εκκρεμότητα αλλά υπήρχε αυτό το αίσθημα της ασφάλειας, ακόμα και μέσα στην πανδημία, το οποίο κάλυπτε στο τέλος τα παράπονα... 

Τον τελευταίο χρόνο, η εταιρεία αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα παραγωγικής και οικονομικής φύσεως... Έπαψε να υπάρχει αυτό το αίσθημα ασφάλειας, οι αποχωρήσεις εργαζομένων έχουν υπέρ πολλαπλασιαστεί, υπάρχει αβεβαιότητα... Τα συσσωρευμένα προβλήματα και παράπονα κοντά 9 χρόνων βγήκαν στην επιφάνεια, φήμες περικοπών κυκλοφορούν, η φτώχεια φέρνει γκρίνια... Κάνω σκέψεις αν τελικά έπρεπε να αποδεχτώ την πρόταση που μου είχε γίνει το 2022 από άλλη εταιρεία, δοκιμάζω να βγω στην αγορά αλλά βλέπω ότι η ηλικία μου είναι ανασταλτικός παράγοντας, τα λεφτά που ζητάω είναι δυσεύρετα βάση του τίτλου που έχω και βάση του γεγονότος ότι δεν έχω μεταπτυχιακό... Νιώθω και έτσι είναι, ότι η τεχνολογία με έχει ξεπεράσει, ότι η παραμονή μου στην εταιρεία που βρίσκομαι τόσα χρόνια, έστρεψε την καριέρα μου σε μια κατεύθυνση που ίσως δεν μου ταιριάζει τόσο... Έχω άγχος και το σωματοποιώ, έχω γίνει αρρωστοφοβικός... Προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου, να ζω την κάθε μέρα που έρχεται, να σταματήσω να αγχώνομαι για ότι δεν μπορώ να ελέγξω... Κάποτε τα καταφέρνω...

Τετάρτη, 9/7/2025