"Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο" του Philip Dick

Τι κι αν ένα βιβλίο το συνοδεύουν οι καλύτερες κριτικές, τι κι αν το εγκρίνουν άνθρωποι που το γούστο τους εμπιστεύεσαι; Αν δεν καταφέρει να σου "μιλήσει", είτε φταις εσύ είτε φταίει αυτό, αυτομάτως το αριστούργημα αποκαθηλώνεται...

Το "Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο" , μάλλον το γνωστότερο βιβλίο του Philip Dick, έρχεται να απαντήσει στο ερώτημα τι θα γινόταν αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει με διαφορετικούς νικητές... Ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε δύο μεγάλες σφαίρες επιρροής, μια γερμανική και μια ιαπωνική, η Μεσόγειος έχει αποξηραθεί για να καλλιεργηθεί, ο πληθυσμός της Αφρικής έχει εξοντωθεί μαζικά, η Αμερική χωρίζεται σε δυο μεγάλες ζώνες κατοχής και μια ουδέτερη ζώνη... Όλα είναι διαφορετικά αλλά και αρκετά όμοια με την "πραγματική" ιστορία...Ένα βιβλίο γραμμένο από ένα συγγραφέα που ζει ψηλά στα Βραχώδη Όρη, οχυρωμένος σε ένα ψηλό κάστρο, ταράζει τα νερά και αναστατώνει κατακτητές και κατακτημένους καθώς παρουσιάζει μια εκδοχής της ιστορίας διαφορετική, μια εκδοχή που ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει με τον Άξονα ηττημένο...

Η ιδέα πάνω στην οποία είναι χτισμένη η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά εγώ άργησα πολύ, μετά την μέση του βιβλίου, να μπω σε κάποιον ρυθμό... Τα πολλά παράλληλα νήματα που ξετυλίγονται, με αποπροσανατόλισαν και άργησαν να αποκτήσουν νόημα μέσα στο συνολικό context του βιβλίου... Ένα από αυτά δε, η ιστορία του Φρανκ Φρινκ, ομολογώ ότι και μετά το τέλος της ανάγνωσης του "Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο"  δεν κατάλαβα πως ακριβώς προσέφερε στην πλοκή... Το βιβλίο έχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως το πως η ιστορία και η συλλογική ηθική δικαιώνει τους νικητές και ξεπλένει το αίμα που έχουν στα χέρια τους και σπέρνει την αμφιβολία στον αναγνώστη, αν αυτό που ζούμε είναι τελικά η πραγματικότητα... Στο οπισθόφυλλο γράφει ότι το "Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο"  είναι μια αλληγορία πάνω στον μακαρθισμό αλλά εγώ δεν διέκρινα κάτι τόσο συγκεκριμένο όσο μια γενικότερη καταγγελία σε κάθε αυταρχικό, καταπιεστικό καθεστώς διακρίσεων... Οι τελευταίες 100 σελίδες του βιβλίου κινούνται σε εξαιρετικούς ρυθμούς, η πορεία της Τζουλιάνα μέχρι το Σαγιέν και την συνάντηση με τον συγγραφέα του περιβόητου βιβλίου μαγνητίζουν τον αναγνώστη, είναι αλήθεια, όπως επίσης αλήθεια είναι ότι για να φτάσω σε αυτό το σημείο πίεσα πολύ τον εαυτό μου να μην εγκαταλείψει το "Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο"... 

Με λίγα λόγια, το "Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο"  δεν το "πετάω" αλλά δεν το συνιστώ κιόλας, βιβλία υπάρχουν πολλά...