"Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού)" του J.R.R.Tolkien

Μην τάξεις τ' άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι... Εμένα μου τάξανε κουλούρι, αν και δεν είμαι παιδί, αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα... 

Είμαι από αυτούς που πρώτα γνώρισαν τον κινηματογραφικό "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" κι έπειτα τον λογοτεχνικό... Την τριλογία πρέπει να την έχω δει ολόκληρη καμιά εικοσαριά φορές, συμπεριλαμβανομένων των extended versions... Μετά διάβασα το "Σιλμαρίλλιον" και...πίστεψα!!! Ήμουν πλέον φανατικός του Tolkien... Φέτος τα Χριστούγεννα ο Άη Βασίλης μου έφερε την τριλογία του Άρχοντα και την ξεκίνησα με ανυπομονησία και προσμονή... αλλά κάτι δεν δούλευε...

Στο πρώτο μισό της "Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού" προσπαθούσα να καταλάβω γιατί αργεί τόσο πολύ να πάρει μπρος η πλοκή, γιατί το βιβλίο ξοδεύεται σε ατελείωτες και μονότονες περιγραφές λιβαδιών και δασών με διάφορα τραγούδια ή ποιήματα να παρεμβάλλονται ανά τακτά (πολύ τακτά μερικές φορές) χρονικά διαστήματα... Μερικές φορές φαινόταν σαν ο Tolkien να απολάμβανε υπέρ τω δέον την ικανότητα του να πλάθει σύμπαντα, ιστορίες και λογοτεχνία μέσα στην λογοτεχνία...Φυσικά δεν θέλω και δεν τολμώ να είμαι ασεβής απέναντι στην μεγαλειότητα του διότι ο Ερού θα με τιμωρήσει...  Από την μέση και μετά, από το Σκιστό Λαγκάδι κι έπειτα το βιβλίο παίρνει τα πάνω του,ζωντανεύει και καταφέρνει να δώσει στον αναγνώστη την συγκίνηση που αναζητά... 

Η υπόθεση γνωστή ακόμα και στους μη μυημένους στον κόσμο του Tolkien ... Ένα πανίσχυρο δαχτυλίδι κατασκευασμένο από τον Σκοτεινό Άρχοντα, φτάνει στα χέρια ενός Χόμπιτ, μιας φυλής ανθρωποειδών πλασμάτων και αναλαμβάνει μαζί με μια συντροφιά που απαρτίζεται από Ανθρώπους, Ξωτικά, Νάνους και άλλα Χόμπιτ να καταστρέψει το Δαχτυλίδι που η δύναμή του απειλεί την γαλήνη του κόσμου, κάνοντας ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους προς την χώρα το Κακού... Το βιβλίο έχει αρκετές διαφορές με την ταινία όπως και χαρακτήρες που ποτέ δεν είδαμε στο πανί γεγονός που βάζει στην θέση τους κομμάτια του παζλ τα οποία έλειπαν για όσους είχαν δει μόνο τις ταινίες... Οι χαρακτήρες, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο είναι αρκετά ρομαντικοί, αντιστοιχούν σε μεγάλο βαθμό στα στερεότυπα του ηρωισμού και της αγνότητας ή της κακίας χωρίς όμως να είναι τετριμμένοι... Αυτό που εντυπωσίασε είναι ότι το βιβλίο μοιάζει πιο παιδικό από αυτό που πίστευα εγώ ότι θα είναι χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι είναι ένα παιδικό ανάγνωσμα...

Το βιβλίο, εν κατακλείδι, δεν είναι κακό, είναι για την ακρίβεια ένα καλό βιβλίο απλά οι προσδοκίες που είχα εγώ ήταν πολύ μεγαλύτερες... Μπορεί και να το αδικώ οπότε περιμένω να κάτσει η εμπειρία της ανάγνωσής του μέσα μου και μετά να το ξανασκεφτώ πιο ψύχραιμα...