Πάρ' το αλλιώς...

Το τελευταίο χρονικό διάστημα περνάω μια φάση που έχω στρέψει το βλέμμα μου προς τα μέσα, προς εμένα και με εξετάζω εξονυχιστικά... Αυτά που εντοπίζω και παρατηρώ δεν είναι πάντα ευχάριστα, ούτε τα αντιμετωπίζω χωρίς κόπο αλλά είναι ωραίο να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου χωρίς αυταπάτες... 

Συνειδητοποίησα ότι για πολύ καιρό καταπίεζα την προσωπική μου άποψη, τη γνώμη μου γιατί κάποιες φορές μπορεί να μην ταίριαζε με τον εκάστοτε ρόλο που έχω αναλάβει να υποδυθώ, εκούσια ή ακούσια, και που είχε να κάνει με όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε αυτός ο ρόλος λέγεται, πατέρας, φίλος, γιος, εργαζόμενος, οπαδός του Ολυμπιακού, πολιτικό ον κ.ο.κ... Οχυρωνόμουν και προέβαλλα την "γραμμή" και την άποψη που ορίζει η συνήθεια, ο καθωσπρεπισμός, η καθεστηκυία άποψη του κάθε ρόλου και υπέκυπτα στον να υιοθετώ και να υπερασπίζομαι ως  "άποψή μου" κάποιους μαλακισμένους δογματισμούς... 

Γιατί το έκανα; Μάλλον πήρα υπερβολικά σοβαρά κάποιους ρόλους που υποδύομαι ή πάλι ίσως μπορεί απλά να μην εμπιστευόμουν τον εαυτό μου, ότι αυτό που έχω στο μυαλό είναι άξιο να ειπωθεί, ότι έχει βαρύτητα και υπόσταση... 

Η ουσία είναι ότι πλέον εδώ και κάποιους λίγους μήνες δεν το κάνω πια αυτό... Σκέφτομαι αλλιώς και πράττω αλλιώς... και η πλάκα είναι ότι πλέον μιλάω πολύ λιγότερο από πριν... Ίσως γιατί η αλήθεια και η σαφήνεια του καθενός δεν χρειάζονται πολλές φιοριτούρες και επαναλήψεις για να γίνουν και κατανοητά και αποδεκτά...